Tamana Rasooli is student Commerciële Economie aan de Hogeschool van Amsterdam en Jacqueline Stokman is Marketing en Communicatie Manager.
Tekst: Esther Goedegebuure
Tamana:
Toen ik in mijn eindexamen jaar van de HAVO op het ir. Lely Lyceum in Amsterdam zat, had ik een gesprek met een van de vrouwen die zich namens stichting Anne Bo inzet. Ze kwam langs om voorlichting te geven en het leek me meteen een goed initiatief voor leerlingen zoals ik. Meisjes met een bi-culturele achtergrond, bedoel ik daar mee. Met ouders die ergens anders zijn opgegroeid en een andere kijk hebben op het onderwijs omdat ze zelf nauwelijks scholing hebben gehad of omdat er in de cultuur anders tegen onderwijs voor meisjes wordt aangekeken.
Ik ben in Nederland geboren maar mijn ouders komen alle twee uit Afghanistan. Mijn vader is maar een paar jaar naar de middelbare school geweest, mijn moeder heeft in Afghanistan nooit onderwijs kunnen volgen. In Afghanistan is het niet vanzelfsprekend dat een meisje naar school mag. Maar sinds ze in Nederland woont is ze wel naar school gegaan en heeft ze inmiddels haar MBO 2 afgerond. Voor mijn ouders was het haast niet mogelijk om mij te helpen met mijn huiswerk. Ze vonden het op zich een prima idee dat ik na de HAVO zou gaan studeren maar de opleiding van mijn eerste keuze was voor hen wel een probleem. Bij International Business zou ik namelijk een verplichte stage moeten volgen in het buitenland. Dat zagen ze niet zitten. Een dochter moet dicht in de buurt van haar ouders wonen, die kan niet zomaar een half jaar in haar eentje naar het buitenland. In de zomervakantie die volgde op mijn eindexamen begon ik daarom heel erg te twijfelen. Ook omdat mijn docent op school had gezegd dat ik het misschien lastig zou krijgen met wiskunde, toch al niet mijn beste vak, dat in het Engels gegeven zou worden.
Ineens herinnerde ik me Stichting Anne-Bo. Het nummer van Annemieke had ik nog in mijn telefoon staan. Ik heb haar gebeld en mijn verhaal gedaan, waarna Annemieke voor mij een afspraak regelde met een studiekeuze adviseur. Ik mocht een hele middag testjes doen en we hebben goed gepraat over mijn talenten en mogelijkheden. Zo kwam ik uit op de studie commerciële economie aan de Hogeschool van Amsterdam. Het is een studie die bij me past, vooral marketing vind ik leuk. Daarin hoop ik straks ook mijn stage te kunnen gaan volgen, ik zie me zelf uiteindelijk wel werken in een marketingteam bij een groot bedrijf.
Ik werk een dag in de week bij de H&M en dankzij de financiële ondersteuning van de stichting red ik het zo. Toen ik bijles nodig had voor bedrijfseconomie was ik even bang dat ik dat niet zou kunnen betalen. Maar ook daarin heeft de stichting me gesteund.
Jacqueline, mijn coach heeft me enorm veel geholpen dit jaar. Met inhoudelijk dingen die met de studie te maken hebben maar ook met privékwesties. Er is zoveel waarover ik haar advies kan vragen, we hebben een goeie klik. Ze heeft me ook geholpen om van mijn faalangst af te komen. Presenteren vond ik ontzettend eng, ik was heel bang om voor een groep te staan. Jacqueline heeft net zo lang met me gerepeteerd tot ik me zeker voelde. Ze leerde me ook trucjes. Bijvoorbeeld om iets over de hoofden van de mensen in zaal te kijken, in plaats van iemand direct in de ogen te staren. Of om vooraf aan iets fijns te denken om mijn zenuwen te bedwingen. Dankzij die coaching van Jacqueline haalde ik een voldoende en vind ik het tegenwoordig veel minder eng om een presentatie te geven.
Ook sociaal ben ik nu vrijer, dankzij de gesprekken met Jacqueline. In het begin was ik verlegen om mensen aan te spreken, ik dacht dat er in de klas al groepjes waren gevormd en voelde me er een beetje buiten staan. Jacqueline gaf me min of meer de opdracht om de volgende dag tenminste één praatje met een klasgenoot te maken. Met de twee meiden die ik toen heb aangesproken ben ik het hele jaar bevriend gebleven. In dit soort dingen vertrouw ik Jacqueline helemaal, zij weet hoe het is om te studeren en zij kent dit soort situaties. Dus als ze me iets aanraadt dan doe ik het ook.
Stichting Anne-Bo is een veilige omgeving, waar een sterk saamhorigheidsgevoel vanuit gaat. De meiden die aangesloten zijn hebben dezelfde soort problemen en snappen elkaars situatie. Het voelt vertrouwd. We moedigen elkaar aan via de groepsapp en geven elkaar tips. Binnen stichting Anne-Bo durf ik me kwetsbaar op te stellen omdat ik weet dat we elkaar begrijpen. …
Jaqueline:
Op LinkedIn zag ik een mooi bericht van een oud-collega uit Haarlem waarin ze een repost deed op een artikel over de Stichting Anne Bo. Dat wil ik ook, wist ik meteen. Hier geloof ik in. Vrouwen moeten vrouwen versterken, vind ik, en Stichting Anne Bo speelt een prachtige rol in die emancipatie van jonge vrouwen en creëert kansen.
Tamana coachen geeft me heel veel. In de eerste plaats het dankbare besef hoe goed ik het zelf wel niet heb gehad. Hoe makkelijk en vanzelfsprekend het voor mij maar ook voor mijn kinderen is geweest om te kunnen studeren. Als dochter van een rozenkweker had ik altijd het idee dat de kinderen van migranten, die ik door het bedrijf van mijn ouders leerde kennen, dezelfde kansen hadden in Nederland als het op onderwijs aankwam. Die overtuiging heb ik door mijn ervaring binnen de stichting moeten laten varen. Voor meiden als Tamana is het allemaal echt niet zo eenvoudig en logisch om een vervolgopleiding te kunnen doen. Ook als ze daar de intelligentie en wilskracht voor hebben.
Daarnaast leer ik door Tamana heel veel, van de Afghaanse cultuur bijvoorbeeld. Ik ben nogal to the point en no-nonsense ingesteld. Tamana is gewend om een gesprek eerst te beginnen met koetjes en kalfjes. Dat sociale is een hele belangrijk component in de cultuur denk ik. Ik probeer Tamana te helpen met haar twijfel en faalangst, ze kan op sommige momenten onzeker zijn, over haar prestaties maar ook over sociale kwesties. Ze vond het moeilijk om contacten te leggen. Maar ik heb haar proberen te overtuigen dat iedereen in het begin daarmee worstelt. Alle studenten zijn nieuw en iedereen heeft de behoefte om vrienden te maken. Ik vertel haar dan over mijn eigen ervaring maar ook wel eens over die van mijn dochter, zodat ze zich daar een beetje aan kan spiegelen.
Tamana is een hele vrolijke mooie dame en daarbij enorm bereid om zich te laten coachen, ze heeft soms een klein duwtje nodig maar volgt vrijwel ieder advies op. Ik probeer haar zelf de beslissingen te laten maken, reik haar de mogelijkheden aan maar vind dat ze haar eigen weg moet durven te kiezen. Daarbij raad ik haar ook steeds aan om naar haar hart te luisteren. ‘Voelt het goed?’, vraag ik haar steeds.
Ze is heel plichtsgetrouw, dat is mooi maar soms zit het haar in de weg. Ze werkt een dag in de week in een winkel. Toen ze vlak voor een belangrijk tentamen zat had ze die zaterdag waarop ze normaal werkt echt nodig om te studeren. Hoewel ze het op tijd had aangevraagd wilde haar baas haar geen vrij geven. Toen heb ik haar gezegd dat ze echt voor zichzelf moest kiezen en dat de manager niet het recht had om haar onder druk te zetten. Het is voor mij steeds aftasten, wat past bij haar en in hoeverre moet ik haar sturen. Natuurlijk speelt cultuur daar ook een rol in.
Op de schouders van meisjes als Tamana rust veel verantwoordelijkheid. Haar vader is gevlucht voor de veiligheid en het geluk van zijn gezin. In een familie waar zo veel offers zijn gebracht is de druk om dromen waar te maken vrij groot. Als coach probeer ik zo positief mogelijk te zijn, haar te laten vertrouwen op zichzelf. Ze werkt er hard voor. ‘Het komt op je pad zoals het op je pad komt’, zeg ik regelmatig en hoop haar daarmee vertrouwen te geven.
Ik bewonder haar zelfstandigheid, Tamana neemt veel initiatief om elkaar te zien. We spreken meestal af in de bibliotheek waar ze dan ook aan het leren is. Maar ze is ook wel bij me thuis geweest, ook omdat ik haar graag wilde voorstellen aan mijn man. Dat het de afspraak is dat we vier jaar zullen samenwerken vind ik een fijne idee. Zo bouwen we echt iets op en leren we elkaar steeds beter kennen. In het begin heb ik haar ouders ook ontmoet en ik wil binnenkort weer eens bij ze langsgaan. Ik kan me voorstellen dat voor hen ook fijn is om te weten wie ik nou eigenlijk ben.
Straks, aan het einde van het collegejaar gaan we er samen op uit. Lunchen in de stad en daarna naar het Rijksmuseum, om ons eerste jaar af te sluiten en haar mooie resultaat te vieren!
In september begon Parneet met haar studie Aviation: “Het is heel interessant. Hier ga ik heel hard voor werken, dat weet ik zeker. Ik vind het echt fijn om iemand zoals Liedy te hebben. Bij haar voel ik me thuis”.
Parneet vindt het nooit moeilijk om iets te vragen aan Liedy. “Ik hoef niet bang te zijn, want ik kan met alle soorten vragen bij haar terecht. Soms zeg ik gewoon dat ik iets niet snap. En dan helpt ze me”. Dat is precies Liedy’s doel: “Toen ik studeerde moest ik alles zelf uitzoeken. Als ik toen iemand had gehad die mij kon helpen, had dat veel tijd gescheeld.
Ik hoop dat ik voor Parneet onzekerheden kan weghalen, zodat het makkelijker voor haar is om een weg te vinden in het studeren en alles wat er bij komt kijken”.
Tamana:
“Als ik aan Anne-Bo denk dan denk ik dan bedenk ik me dat ik me door de ondersteuning van mijn coach en het saamhorigheidsgevoel van deze groep vrouwen veel zelfverzekerder ben gaan voelen”
Jacqueline:
“Als ik aan Anne Bo denk dan zie ik een ziel die verder reikt dan wij kunnen zien in vrouwen die elkaar versterken” ✨💙
Pingback: porn
Pingback: child porn