“Alles wat je wil is mogelijk: dat wil ik Imane meegeven”
Interview met Dasja Pajkrt, Kinderarts en Hoogleraar AMC en coach bij Stichting Anne-Bo
Alhoewel Anne-Bo en Dasja Pajkrt lid waren van hetzelfde dispuut, hebben ze elkaar nooit ontmoet. Dasja leerde Annemieke van de Wouw, Anne-Bo’s moeder, jaren geleden al kennen, omdat hun kinderen samen in het Kennemer Jeugdorkest speelden. Vanuit diverse richtingen raakten de gebeurtenissen rondom Anne-Bo haar. Het streven naar kansengelijkheid voor meisjes vindt Dasja enorm belangrijk. “In een notendop zijn dat de redenen waarom ik besloot mij op te geven als coach”.
Tekst: Babs Bouwman
“Eigenlijk doe ik de hele dag niets anders dan coachen. Als kinderarts werk ik samen met jongvolwassenen in de patiëntenzorg; als onderzoeker en als docent in de medische wetenschappen ook. Daarom voelt het voor mij heel natuurlijk om coach te zijn bij Stichting Anne-Bo. Het is waardevol een bijdrage te leveren aan het vormgeven van de zoektocht van een jonge meid”.
Eind december 2020 werd Dasja gekoppeld aan Imane: er was meteen een enorme klik. “Imane stond voor haar eindexamen HAVO. Ik zag een heel mooi meisje: niet alleen van buiten maar ook van binnen. Met het hart op de goede plek. Ze is 18, maar soms lijkt het wel of ze ouder is. Misschien komt dat wel omdat ze thuis een vrij volwassen rol speelt. Ze is de oudste uit een gezin van drie kinderen en heel wijs in wat ze zegt”.
Imane zakte voor het eindexamen en volgt nu nog drie vakken aan de VAVO. Haar plan was om samen met een vriendin accountancy te gaan studeren. “Ik merkte dat rekenen niet haar sterkste punt is. Ook wilde Imane heel graag haar rijbewijs halen en een auto kopen. Weet je wel wat dat allemaal kost?, zei ik. Na een paar rekensommen was dat idee van de baan. De opleiding Accountancy inmiddels ook. Alhoewel ze nog niet precies weet wat dan wel. Al vrij snel had ik in de gaten dat Imane vaak ’s nachts studeerde. Niet ideaal om de lesstof goed op te nemen. Kom gewoon bij mij studeren, bood ik haar aan. Zo kon ze mijn kinderen ontmoeten en zien wat zij doen en hoe zij denken. Imane eet wel eens een hapje met ons mee. Of we gaan samen ergens wat drinken of eten. Ik wil haar laten zien hoe het anders is of kan. Overigens wel altijd met de gedachte dat je er hard voor moet werken. Het goud komt immers niet uit de hemel vallen. Ik vertel haar hoe ik het heb gedaan. Ik probeer haar horizon te verbreden en een spiegel voor te houden. Soms doet zij dingen, die misschien niet heel handig zijn. Bijvoorbeeld afspraken niet nakomen. In haar belang zeg ik daar dan wat van”.
“Ik hoop dat Imane een heel gelukkig leven gaat leiden. Ze is een prachtige vrouw met heel veel competenties. Het is aan haar om er iets van te maken. Stichting Anne-Bo en ik bieden haar een steun in de rug aan. Jongeren zijn ongelofelijk flexibel en in staat om te groeien. Dat is heel leuk om te zien. Je neemt trouwens wel een verantwoordelijkheid op je als coach. Maar ik zie het ook als een verrijking. Ik leer dat er veel situaties zijn die niet makkelijk zijn. Imane kijkt op een andere manier naar dingen: daar leer ik ook van. Dat vind ik heel waardevol”.
Dasja:
“Als ik aan Anne Bo denk, denk ik aan een meisje dat vol in het leven stond, vol mogelijkheden om zich te ontwikkelen met een schat van een moeder“